Najczęściej mówi się o tym samochodzie jako o przodku dzisiejszego miniwana. Pomysł na taki niecodzienny samochód był autorstwa inżyniera i przedsiębiorcy samochodowego, Williama Bushnella Stouta.
Ten wizjonerski inżynier zanim zabrał się do projektowania tego niezwykłego wehikułu, miał już za sobą samolot wykonany w całości z metalu i napędzany dwoma silnikami, a nie jak dotychczas jednym.
To właśnie prace nad aerodynamiką zainspirowały Stouta nad zaadaptowaniem wzorców lotniczych na potrzeby motoryzacyjne. Na pewno Stout nie był pierwszy, wcześniej podobne prace prowadzili tzw. Trzej Muszkieterowie z Chryslera (Skelton, Breer i Zeder).
Pomysł się narodził pod koniec lat dwudziestych, przez następne trzy lata trwały intensywne prace inżynierskie i projektowe. Trzy lata później ten wizjonerski inżynier zaprezentował światu coś, czego przedtem nikt nie widział.
W założeniu Stouta to Scarab miał być nie tyle samochodem, co biurem na kołach. Do napędzania tego samochodu Stout wybrał widlastą ósemkę Forda, umieszczając ją jednak na samym końcu samochodu, zaś kierownicę przesunął maksymalnie do przodu, także znajdowała sie ona nad przednią osią. Zaś wszystkie koła były prawie narożne. Ten zabieg konstrukcyjny miał na celu wygospodarowanie jak największej przestrzeni w środku samochodu.
Sylwetka samochodu była jednobryłowa, bez wyraźnie zaznaczonej przestrzeni na silnik lub bagażnik. Chociaż siedzenie kierowcy było nieruchome, to siedzenie pasażera obok można było obrócić tyłem do kierunku jazdy, zaś tylną kanapę (umiejscowioną tuż przed silnikiem) można było łatwo przekształcić w pełnej długości łóżko.
Pomiędzy tylną kanapą a siedzeniami kierowcy i pasażera znajdował się stolik, który można było złożyć do ściany lub rozłożyć.
Scarab jest także pierwszym samochodem z nadwoziem w całości zbudowanym z tworzywa sztucznego oraz z zawieszeniem na miechach powietrznych.
W. B. Stout w celu produkcji tych nietypowych samochodów założył swoją firmę nazwaną Stout Engineering Laboratories, przemianowaną potem na Stout Motor Car Company z siedzibą w Detroit. Natomiast fabryczka znajdowała się w Dearborn na rogu ulic Scott Street i Telegraph Road.
W sumie zbudowano dziewięć takich scarabów. Każdy jest unikatowy i jedyny w swoim rodzaju. Nie ma dwóch identycznych egzemplarzy.
Każdy egzemplarz był budowany bowiem ręcznie, a jego cena oscylowała na poziomie 5 tysięcy dolarów (!) Była to równowartość 80 tysięcy dolarów w 2010 roku.
Scarab był niepodobny do żadnego z ówczesnych samochodów. Budowane wówczas samochody miały długą maskę, zaś wybrzuszenie na podłodze zdradzało położenie wału napędowego łączącego silnik z napędem na tylne koła.
Chociaż w tych czasach panowała moda na styl streamliner, a wcześniej pojawiły się Chrysler i De Soto Airflow, a zaraz po nim Lincoln-Zephyr, to jednak design Scaraba był uważany za brzydki i nieestetyczny. Dzisiaj ten design jest uważany za bardzo nowatorski i jest ikoną epoki art deco. Do samochodu wsiadało się poprzez jedno prawe duże drzwi. Można było się udać wprost do kierownicy, lub usiąść na którymś z pozostałych siedzeń. Taki układ siedzeń jest dzisiaj standardem we współczesnych miniwanach.
Wnętrze było wykończone skórą, drewnem i chromem. Zaś ozdoby i drobiazgi miały motyw egipskiego skarabeusza. Widoczność do tyłu i na boki była prawie zerowa, jako że Scaraby nie posiadały w ogóle lusterek bocznych.
Niezwykły design wymuszał nietypowe rozwiązania inżynierskie, które jednak zaowocowały dobrymi własnościami jezdnymi tego pojazdu. Próbując rozwiązać problemy wynikające z rozłożenia masy i ulokowania silnika z tyłu, pan Stout rozwiązania zaczerpnął z lotnictwa. Między innymi zastosował tutaj sprężyny śrubowe. Takie zawieszenie w konfiguracji z silnikiem z tyłu pojawiło się ponownie dopiero w samochodzie Lotus Twelve z 1957 roku.
Napęd stanowiła widlasta ósemka zblokowana z trzybiegową skrzynią mechaniczną własnej konstrukcji. Silnik był odwrócony do tyłu z powodu nietypowego usytuowania. Silnik był zamontowany na tylnej osi razem z kołem zamachowym i sprzęgłem. Takie rozwiązanie pojawiło się potem w modelu Lamborghini Countach (!)
Jak wiemy, pierwszy Scarab został zbudowany w 1932 roku. Drugi egzemplarz pojawił się ponownie dopiero w 1935 roku. I był nieco inny w porównaniu z pierwszym. Zmiany dotyczyły designu i drobnych rozwiązań technicznych. Drobny gril chłodnicy pozostał na swoim miejscu, jednak przednie lampy zostały nieco cofnięte. Zaś tylne wąskie chromowane listwy zaczynały się na linii tylnego okienka i kończyły się tuż przed tylnym zderzakiem. Nadwozie było całkowicie stalowe w celu obniżenia kosztów produkcji.
Cena za taki pojazd była więc bardzo wysoka, sięgała kwoty 5 tysięcy dolarów (!), toteż tylko dziewięciu śmiałków zdecydowało się wyróżnić w ten sposób. Dla porównania podobny stylistycznie luksusowy Chrysler Airflow z wyposażeniem Imperial kosztował 1,345 dolarów. Scarab nadal intrygował ludzi, jednak klientów było jak na lekarstwo.
Tuż po zakończeniu II-iej Wojny Światowej inżynier Stout zbudował w 1946 roku jeszcze jednego Scaraba, nazywając go Stout Scarab Experimental. W porównaniu z poprzednimi egzemplarzami był mniej radykalny. Miał dwoje drzwi oraz panoramiczną szybę przednią.
Ten konkretny egzemplarz jest też uważany za pierwszy na świecie samochód z nadwoziem z tworzywa sztucznego.
Tak jak poprzednicy też miał charakterystyczną sylwetkę i miał w pełni funkcjonujące zawieszenie na miechach powietrznych. Pomysł na takie zawieszenie był autorstwa firmy Firestone i pojawił się w 1933 roku. Niedługo potem te zawieszenie zostało udoskonalone właśnie przez inżyniera Stouta.
Inżynier Stout w sumie przejechał tym samochodem ponad 250 tysięcy mil, przejeżdżając wielokrotnie Stany wzdłuż i wszerz promując swój pomysł na samochód. Ten prototyp nigdy nie wszedł do produkcji seryjnej. Obecnie można go obejrzeć na stałej wystawie w Owls Head Transportation Museum w miasteczku Owls Head w stanie Maine. Z dziewięciu zbudowanych scarabów do dziś przetrwało pięć (w tym prototyp).
