Carpedia

Comments

You are here:Carpedia»History»PEOPLE»People»Designers»Harley Earl
Monday, 19 December 2011 22:23

Harley Earl

 

Harley Earl (1893-1969)

    Cofnijmy się w wyobraźni do roku 1940 w któryś dzień gorącego lata na chodnik stolicy motoryzacji, Detroit. Mijamy wyglądające prawie tak samo samochody, jeden podobny do drugiego, z długim przodem, wysokie, a niektóre z miękkim dachem.
    Nagle spośród tłumu tych samochodów wyłania się długi i niski, dwuosobowy kabriolet pokryty dużymi powierzchniami chromu. Od razu rzuci się na usta pytanie: "Gdzie są światła? Czy to jeszcze gril chłodnicy czy już zęby potwora? Kto prowadzi to auto?"
    Odpowiedź może być tylko jedna - ten 47-letni pan to Harley Earl, szef działu stylingu w General Motors, który podróżuje Buickiem Y Job z domu w Grosse Point do pracy (15 mil w jedną stronę). Auto było jego ukochanym dzieckiem, powodem do dumy i radości. Buick Y Job był pierwszym dream carem.
     Earl był jednym z największych projektantów samochodów wszechczasów. Jego ojciec był drwalem z Michigan, który się przeprowadził do Hollywood w 1889 roku i założył firmę Earl Carriage Works, gdzie wyrabiał i naprawiał dorożki i powozy konne. Earl senior szedł zgodnie z duchem czasu i zainteresował się pojazdami poruszającymi się bez pomocy koni i w 1903 roku przemianował nazwę firmy na Earl Automobile Works. W Hollywood zajmował się wyposażaniem samochodów i powozów.
     Młody Harley od dzieciństwa biegał wśród samochodów i gwiazd filmu, a w młodzieńczym wieku poszedł na studia na uniwersytecie, które porzucił by zająć się prowadzeniem firmy. W rozmowach z gwiazdami i innymi prominentami przemysłu filmowego odkrył, że pragną oni wyjątkowego samochodu. Wtedy zajął sie przerabianiem i upiększaniem samochodów. Jego klientami byli m.in Fatty Arbuckle, spiker TV i Tommy Mix, gwiazda westernów.
      W 1919 zadziwił świat na imprezie Los Angeles Show wystawiając Marmona Phaeton i Chandlera Town Car. Dziennik The Los Angeles Times zanotował, że "niebieski Chandler był najbardziej eleganckim samochodem pokazanym kiedykolwiek na Zachodnim Wybrzeżu USA." Przedsiębiorca Don Lee był pod wielkim wrażeniem pracy Harleya i wykupił jego firmę przemianowując ją na Don Lee Coach and Body Works zachowując jednakże Harleya Earla na stanowisku szefa designu.
      Przez następne lata Earl nawiązał kontakty biznesowe i przyjaźnie m.in. z Lawrence'em Fisherem, który w 1924 roku został prezesem Cadillaca. Earl i Fisher współpracowali ze sobą coraz bardziej i firma Don Lee zaprojektowała i przygotowała 100 nadwozi na podwoziu Cadillaca. Alfred Sloan prezes General Motors nosił się z myślą o budowie tańszego "towarzysza" Cadillaca, ale droższego od najdroższego modelu Buicka.
     W styczniu 1926 poproszono Earla o zaprojektowanie siostrzanego modelu Cadillaca, nowoutworzonej marki La Salle w koncernie GM. Jego inspiracją był luksusowy model Hispano-Suiza.
Przedstawiony w marcu 1927 La Salle był pierwszym masowo produkowanym samochodem zaprojektowanym przez designera, a nie jak do tej pory, przez inżyniera. Samochód okazał się wielkim sukcesem. Osiągnięcia Earla zwróciły uwagę Freda Fishera, szefa znanej firmy Fisher Brothers. Jego entuzjazm przekonał Lawrence Fishera, do złożenia propozycji "odkupienia" Earla od Dona Lee. Earlowi zaproponowano stworzenie i prowadzenie działu designu w GM. W maju następnego roku Earl zorganizował zespół współpracowników i wraz z nimi stworzył wydział designu w koncernie GM. Kiedy rozeszły się pogłoski że Harley Earl i Earnest Seaholm, szef wydziału inżynierii, szukają utalentowanych ludzi, zgłosili się między innymi Ralph Pew (szkice), Joe Thompson (modeling), Howard O'Leary (administracja).
      Earl i jego zespół wkrótce zdominował na lata design motoryzacyjny. To właśnie Harley Earl wymyślił opracowywanie glinianych modeli w celu łatwiejszego wyobrażenia na temat wyglądu i ewentualnych poprawek. Pozwoliło to stylistom i modelarzom na większą swobodę i innowację przy projektowaniu rozmaitych szczegółów nadwozia. Należy tu powiedzieć, że styling oznaczał opracowywanie przodu i tyłu karoserii, grillu chłodnicy, świateł, elementów nadwozia i wnętrza. Jednocześnie zwracano uwagę na "tożsamość" samochodu i marki.
    Stawiano na innowację i wolność twórczą wydziałów designu w dywizjach GM. We wczesnych latach 30-tych, kiedy to Wielki Kryzys wykosił bez pardonu wiele małych niezależnych producentów samochodowych, do studia przyszło dużo utalentowanych i doświadczonych designerów, wśród których byli Gordon Buehrig, Frank Hershey, Bill Mitchell, Henry Lauve, Clare MacKichan, Art Ross i Ned Nickles. Harley Earl powierzał wielu z nich nadzór nad rozwojem wielu dream carów jak przedwojenny Buick Y-Job, GM LeSabre 1950 czy Chevrolet Corvette 1953.
     Sukcesy związane z Cadillakami, Chevroletami, Pontiakami, Oldsmobilami i Buickami dały mu, aż do jego odejścia na emeryturę w 1958 roku, pozycję i wpływy, którego nie miał żaden inny designer samochodów przedtem ani potem. Świadomy swojej siły budził poważanie i respekt w swoim zespole. W ostatnich latach swej kariery i życia, Earl przekazywał pałeczkę swoim następcom, wśród których byli szefowie poszczególnych wydziałów designu i ich utalentowani pracownicy. Pozostał jednak nieformalnie w firmie przez kilka lat. Wraz z jego odejściem zaznaczył się nieprzypadkowo w stylistyce samochodów zmierzch epoki fantazji, pełnej ogonów, skrzydeł i płetw.
      Wpływy Earla na współczesny design samochodu są nie do przecenienia. Był on wielkim innowatorem w dziedzinie współczesnego designu.

Leave a comment

Make sure you enter the (*) required information where indicated.Basic HTML code is allowed.

Interesting Websites