Harry Hartz (24 grudnia 1896 – 26 września 1974) była amerykańskim mechanikiem i kierowcą wyścigowym. W wieku osiemnastu lat zaczął pracować jako kierowca pomocnik przy obsłudze wyścigów. Był on mechanikiem, ale wolał się ścigać na torze. Wkrótce po zakończeniu wojny w 1921 roku podpisał kontrakt z braćmi Duesenberg jako mechanik kierowcy Eddiego Hearne’a.
W następnym roku za kierownicą Duesenberga zdobył drugie miejsce. W roku 1923 zdobył ponownie drugie miejsce, tym razem na samochodzie Cliff Durant Special. W 1924 roku był czwarty, a w następnym roku startował samochodem własnej konstrukcji z dwulitrowym silnikiem Millera. Wtedy zakończył wyścig znów na czwartym miejscu. W następnym roku wystartował na wozie Miller Special z silnikiem 1,5-litrowym, zdobywając drugie miejsce. W 1927 roku niestety nie ukończył wyścigu z powodu usterki samochodu. H. Hartz pozostaje do dzisiaj jedynym kierowcą, który zdobył trzy razy drugie miejsce i nie wygrał żadnego wyścigu Indianapolis 500.
Więcej sukcesów Hartz miał podczas rajdów. Wygrał wtedy miedzy innymi siedem rajdów.
W 1927 roku odniósł ciężkie oparzenia w wyścigu na torze Rockingham Speedway w Salem w stanie New Hampshire. Spędził prawie dwa lata w szpitalach. Bardzo niekorzystnie odbiło się to na nim finansowo. Po wycofaniu się z rajdów, został właścicielem zespołu wyścigowego i głównym mechanikiem. Kupił wtedy używanego Millera 91 z 1927 roku. Przebudował podwozie i zamontował mocniejszy silnik 122 (155 cali sześciennych pojemności). Na tym wozie Billy Arnold wygrał w 1930 roku Indiananpolis 500.
Z ciekawostek nalezy dodać, że Hartz wystąpił w kilku scenach wyścigowych w filmie z 1932 roku pt. „The Crowd Roars”.
Hartz potem przez wiele lat pracował dla Studebakera. Gdy koncern Chryslera zdecydował się na udział w wyścigach i rajdach samochodowych, wtedy firma De Soto zatrudniła Hartza w celach promocyjnych. Hartz przejechał wtedy całe USA jadąc wozem do tyłu. W połowie sierpnia 1934 roku H. Hartz ustanowił fabrycznie nowym Chryslerem Airflowem Imperial aż 72 rekordy szybkości na pustyni Bonneville. Później Hartz przejechał tym samym samochodem z Los Angeles do Nowego Jorku w konkursie ekonomicznego zużycia paliwa. Ustanowił wtedy rekord zużycia 18.1 mil na galon (13.0 litrów na 100 km) I to bez uzupełniania wody w chłodnicy.
Inne źródła podają Hartza jako kierowcę nowowprowadzonego modelu De Soto Airflow. Trasa wiodła z Nowego Jorku do San Francisco. Trasa liczyła 3,114 mile (5,011 km), zaś przeciętne zużycie paliwa wyniosło 21.4 mil na galon (11.0 litrów na 100 km), zaś całkowity rachunek za paliwo wyniósł 33.06 dolary (!).
W 1940 roku Hartz odszedł na emeryturę. Później miał on poważny wypadek samochodowy, z którego nigdy w pełni nie wyzdrowiał.
