Była to firma rodzinna założona przez Johna W. Stoddarda i jego syna Charlesa. Ojciec Stoddard zdecydował się sprzedać swój biznes rolniczy i zamiast tego wytwarzać luksusowe automobile. Słusznie widział dopiero co rodzący się rynek luksusowych automobili. W tym celu John Stoddard posłał swego syna do Europy, by podpatrzył on tamtejsze fabryki i ich rozwiązania techniczne. Syn wrócił z przekonaniem, że napędy parowy i elektryczny są niemodne i że przyszłością jest spalinowy. W 1904 roku założyli oni spółkę. Nazwa pochodzi oczywiście od ich nazwiska oraz ich rodzinnej miejscowości Dayton w stanie Ohio, gdzie ulokowali fabryczkę.
Najwcześniejsze modele były napędzane silnikami Rutenbera o pojemności 4605 ccm. W 1907 roku Stoddardowie w swoich automobilach zaoferowali silniki sześciocylindrowe. W sumie oferta obejmowała trzy silniki czterocylindrowe i sześciocylindrowy silnik z suwakowym rozrządem Knighta.
Ideą firmy była budowa samochodów najwyższej jakości napędzanych mocnymi silnikami. Szefem rozwoju został Anglik Henry J. Edwards. Tańsze modele były powlekane 15-18 warstwami lakieru, piaskowane i czyszczone. Droższe modele były powlekane aż 27-28 warstwami lakieru. Po końcowym montażu każdy samochód odbywał próbną przejażdżkę na trasie 150 do 400 mil (przeliczając odpowiednio na kilometry to 240-640 km). Po teście silnik był rozbierany, cylindry były ostrzone ponownie, ustawiano ponownie zawory. Po czym następowało złożenie wszystkiego, krótki test i dopiero dostarczenie automobilu klientowi.
Pierwsze stoddardy-daytony zaczęto produkować pod koniec roku 1905 jako modele na rok 1906. Pokrótce firma zdobyła renomę jako producenta wozu niezawodnego na rajdy, odcinki czasowe, wycieczki górskie i trasy szutrowe. Dział reklamy nie próżnował. W 1909 roku dwusiedzeniowy stoddard-dayton wygrał swój pierwszy wyścig na torze w Indiananpolis. Średnia prędkość na wyścigu wyniosła 57,3 mil na godzinę (92,2km/h). Zaś pierwszym pace carem był właśnie stoddard-dayton prowadzony przez sławnego wówczas kierowcę Carla G. Fishera (w 1911 roku).
Firma oferowała wówczas trzy modele: runabouta w cenie 1250 dolarów, z silnikiem o mocy 15 KM (11kW), tourera w cenie 2250 dolarów i limuzynę w cenie 3200 dolarów i silnikiem o mocy 35 KM (26 kW). W 1909 roku firma stworzyła spółke Courier Car Company, która produkowała mniejsze, lżejsze i tańsze wersje Stoddarda-Daytona, pod marką Courier.
- Stratford - moc silnika 38 KM (28 kW)
- Saybrook - moc silnika 48 KM (36 kW)
- Special - moc silnika 58 KM (43 kW)
- Stoddard-Dayton-Knight - cena 6,250 dolarów, silnik sześciocylindrowy o mocy 70 KM (52 kW).
Na rok 1912 firma wyprodukowała około 25 tysięcy automobili w dwudziestu sześciu modelach. W czerwcu firma stała się częścią koncernu United States Motor Company (USMC). Firma Stoddard-Dayton była reklamowana hasłem: "Nikt nie moze jechać dalej. Nikt nie może jechać szybciej" (None can go farther. None can go faster). W tym celu firma zakupiła dużą partię silników od firmy Atlas Engine Works z miasta Indianapolis w stanie Indiana. Do tego dodatkowe zamówienie na dalsze 30,000 podwozi i podzespołów poważnie zachwiało finansami firmy. W lutym 1912 roku Charles Stoddard zrezygnował ze stanowiska wiceprezesa koncernu USMC. Równolegle z firmy odszedł Henry Edwards. Stoddard pozostał jednak na stanowisku dyrektora koncernu USMC i prowadził sprawy finansowe spółek koncernu. Nie pomogło to jednak w uzdrowieniu finansów koncernu. Koncern USMC został przejęty przez konkurencję i upadł w następnym roku. Los koncernu podzieliły wszystkie spółki-córki pozostające w ramach koncenru. Wyjątkiem był Maxwell. Ale to inna historia.
Aktywa firmy Dayton Motor Car Company zostały wykupione przez Maxwella. Maxwell produkował części do dalszego montażu najpierw w New Castle (stan Indiana) a później w Detroit. Maxwell przejął także linie produkcyjne i maszyny do produkcji modeli 30, 38 i 48 (Savoy, Stratford i Saybrook). Maxwell na początku wytwarzał modele podobne do stoddardów-dayton. Później sam Maxwell został przejęty przez Waltera P. Chryslera. Zaś dział Dayton został przemianowany na AirTemp. Zajął się między projektowaniem instalacji chłodzenia, a później także klimatyzacji samochodowej.
Przyczyną porażki firmy Stoddard-Dayton była zbyt późna reakcja na powstanie rynku pojazdów masowych i kontynuowanie strategii pojazdów wysokiej jakości. Podczas gdy Stoddard-Dayton produkował samochody doskonałej jakości, Chevrolet i Ford produkowali tanie samochody. Poza tym firma Stoddard-Dayton nie unowocześniała zawczasu produkcji. Większość produkcji odbywała się ręcznie. Symbolem tego była 11-częściowa osłona chłodnicy. W zwykłych samochodach wystarczała jedno- lub kilkuczęściowa osłona chłodnicy. Ponadto chłodnicę w Stoddard-Daytonie można było zdjąć dopiero wtedy, gdy silnik był zimny.
