Richard Buckminster Fuller był poetą, artystą, inżynierem, architektem, kartografem, matematykiem, marynarzem i filozofem. Jego rozległe zainteresowania z czasem objęły równbież motoryzację.
Przy pomocy Starlinga Burgessa i Anny Biddle zaprojektował i zbudował Dymaxiona, jeden z najbardziej charakterystycznych i wybiegających poza swoją epokę samochodów.
Burgess, który był znanym konstruktorem okrętów i samolotów, zajął się technicznymi sprawami. Anna Biddle była zamożną filadelfijką i długoletnią przyjaciółką Fullera i finansowała budowę projektu.
Ten trzykołowy pojazd został zbudowany w starej fabryce Locomobile w Bridgeport w stanie Connecticut. Słowo Dymaxion wymyślił sam Fuller, który połączył kilka pierwszych liter ze słów dynamic, maximum i ion (jon) w jedno.
Bardzo aerodynamicznie ukształtowany wóz miał dolnozaworowy silnik V8 Forda o pojemności 221 cali sześciennych (wiercenie/suw 3-1/16 x 3-3/4) i mocy 75 KM. Silnik był usytuowany z tyłu i napędzał koła przednie.
Tylne koło służyło do kierowania - tu się automatycznie nasuwa skojarzenie ze sterem okrętu. Tylne koło można było postawić pod kątem 90 stopni i wóz mógł się kręcić wokół własnej osi.
Jednym z najbardziej zdumiewających rzeczy w Dymaxion jest to, że samochód jest zamontowany na dwóch ramach (!). Pierwsza rama dźwigała ciężar silnika i cały zespół napędowy, zaś druga tylne koło, zawieszenie i sterowanie tylnego koła.
Wóz nie miał okien z tyłu, gdyż do tego służył peryskop (!). Prędkość maksymalna wynosiła około 120 mil na godzinę (!) przy spalaniu 25-30 mil na galon.
Pomiędzy rokiem 1933 i 1934 zbudowano trzy Dymaxiony, zanim Fullerowi zabrakło pieniędzy.
W 2010 roku światowej sławy architekt brytyjski Norman Foster zbudował replikę Dymaxiona.
