Comments

You are here:American Cars»Cars' Index»M»Mercury»Mercury Dream Cars»1955 Mercury D-528
Saturday, 28 September 2013 13:41

1955 Mercury D-528

MICHIGAN, USA

Car Story

     Model D-528 był zupełnie innym rodzajem concept cara Ford Motor Company. Nie był nigdy pomyślany jako samochód pokazowy, lecz raczej jako projekt badawczy na kołach. Karoseria samochodu była zaprojektowana przez Gila Speara, zaś wnętrze przez Johna Samsena.

    Prace projektowe nad autem zaczęły się końcem roku 1953 lub wczesnym rokiem 1954. D-528 został zaprojektowany w celu przetestowania zaawansowanych pomysłów klimatyzacji, siedzeń, wlotów i wylotów powietrza, oświetlenia, zdolności absorpcji siły zderzenia od przodu. Był to też pierwszy samochód Forda bez słupków w drzwiach typu "A". Chociaż model D-528 miał tylko dwa reflektory przednie, początkowo zaprojektowano jako pierwsze auto Forda z podwójnymi przednimi reflektorami.

    W roku 1952, Spear nawiązał zawodowe stosunki z szefem działu inżynierii Forda, Earlem MacPhersonem, który doceniał fakt, że Spear dołączał do swoich pomysłów zaawansowane technicznie mechanizmy, którymi obydwaj byli żywo zainteresowani. Podczas prac nad modelem Forda Syrtis Roof-O-Matic, MacPherson publicznie powiedział Spearowi, że on (Spear) myśli jak inżynier w przeciwieństwie do znakomitej większości projektantów. Ten "komplement" nie uszedł uwadze jego przełożonym w dziale designu, a już całkowicie zaambarasował jego samego.

    Lecz MacPherson miał powód - mało który z designerów jak Spear rozumiał, że technika jest podstawową częścią projektowanych aut. Design karoserii modelu D-528 był pomyślany jako bardziej funkcjonalny niż efektowny i Spear przyznaje, że D-258 po ukończeniu nie był "szczególnie atrakcyjny". Karoseria modelu była pełna obłości i była zbudowana jak inne concept cary w kilku glinianych egzemplarzach w skali 3/8. Zaraz po tym zbudowano pełnowymiarowy gliniany model i później zdjęto z modelu plastikowe plastry będące podstawą karoserii wykonanej z tworzywa sztucznego. Wnętrze i tapicerka były zaprojektowane przez Johna Samsena, który przedstawił kilka projektów do wyboru przez Speara.

    W roku 1952, kiedy Samsen się zatrudnił jako designer u Forda, Frank Hershey i Damon Woods wzięli go na zapoznawczy obchód po Dziale Designu. Podczas obchodu Samsen zwrócił uwagę na model Lincolna XL-500, który wywarł na nim wrażenie designem przedniego zderzaka. Samsen zapamiętał ów samochód i ten motyw wykorzystał przy rozrysowywaniu deski rozdzielczej modelu D-528.

    W czasach, gdy projektowano auto, zakładano, że klimatyzacja będzie jednym z najczęściej żądanych urządzeń. Ponieważ urządzenia chłodzące wnętrze były tak duże, że trzeba było je lokować w bagażniku ograniczając tym samym przestrzeń bagażnika, Spear zaproponował inne rozwiązanie widoczne w designie karoserii, mianowicie przełożenie koła zapasowego pod ścianę błotnika, zaś bak paliwa pod ściankę drugiego błotnika zapewniając tym samym dostęp do nich. (kilka lat później postęp techniczny pozwolił na zmniejszenie wielkości urządzeń klimatyzacyjnych i ich ulokowanie w części silnika).

    MacPherson chciał pierwotnie cztery przednie światła umieszczone pionowo, lecz po wykonaniu kilku alternatywnych propozycji wykończenia przodu w glinie, każdy z innym potraktowaniem tematu czterech reflektorów, Spear przekonał MacPhersona do dwóch świateł. (nie zachowały się żadne rysunki ani fotografie przedstawiające gliniane modele D-528 ze czterema reflektorami. Jednakże Spear uważa, że dzisiejszy gril jest nieco inny od oryginalnego). Zaprojektowany przez Speara dach przypominał literę I z dachem T przechodząc w dół w formę słupków C. Tył był wklęsły i grał rolę korytarza na chłodne powietrze zaczynającego się od urządzenia klimatyzacyjnego ulokowanego w bagażniku. Zimne powietrze z klimatyzatora przechodziło poprzez puste słupki C aż do wlęsłej części tyłu uchodząc następnie przez perforacje w przednich słupkach (headliner).

     W celu większej pewności ujścia zimnego powietrza zrobiono nieco większe otwory niż było trzeba. Tylne światła zaprojektowane przez Speara były opuszczane lub podnoszone ręcznie!. Podobne tylne światła zostały później użyte w Lincolnie Continental z 1958, dream carze Forda LaGalaxie 1958 i w kilku seryjnych modelach Mercurego na początku lat 60 XX wieku). Kilka lat później Spear zaprojektował i zbudował concept car w skali 3/8 ze odwróconym światłem. MacPherson lubił ten motyw i w ten sposób przerobił światła swojego Continentala.

    Oryginalnym pomysłem Speara dla tylnych świateł była cienka warstwa czystego pleksiglasu z pryzmatyczną powierzchnią od środka, tak że światło mogło być widziane we wstecznym lusterku. Pryzmatyczne światła były zaprojektowane po to, żeby wsteczne lusterko można było umiejscowić wyżej w przedniej szybie. Niestety koszt wyprodukowania takich świateł był na tyle wysoki, tak że zaciążył na skreśleniu modelu D-528 z listy ewentualnych modeli seryjnych. Innym pomysłem proponowanym przez Speara było dodatkowe światło stopu. Jednakże ów pomysł nie został zrealizowany w modelu D-528.

     Model D-528 i jego "towarzysz" D-526 były pierwszymi pełnowymiarowymi całkowicie sprawnymi samochodami z nadwoziami z tworzywa sztucznego zbudowanymi przez personel fabryki. Poprzednie dream cary Forda były budowane przez firmę Creative Industries. Modele D-528 i D-526 nigdy nie zostały ukończone w Dziale Designu. W maju 1955 w ramach "restrukturyzacji" FoMoCo zaoferowało szefowi działu George Walkerowi posadę szefa działu designu i wiceprezesa koncernu. Walker był wcześniej konsultantem designu i później awansował na kierownika działu. Dział Designu został odrębnym departamentem, a nie jak poprzednio filią działu inżynierii. By ubiec obiekcje MacPhersona wobec uczynienia działu designu osobnym departamentem, kierownictwo Forda przeniosło swój dział inżynieryjny do jego studia i dało mu do wyboru możliwość wyboru projektanta i modelarza do swojego studia. Osobą na miejsce MacPhersona jako szefa nowego działu designu miał być Gil Spear.

     Walker prosił Speara o pozostanie na tym stanowisku, jednak po wielu dyskusjach między Walkerem a MacPhersonem, Spear i kilku innych projektantów zdecydowało się przyjąć ofertę MacPhersona i opuściło Styling Center. Ani D-528 ani D-526 były nieukończone w momencie, gdy Spear zmieniał stanowisko, więc je zabrał ze sobą. (Zmieniła się także nazwa Departamentu Designu, Walker przemianował na Styling Center, zaś designerów nazywał stylistami). Podczas gdy D-528 stał jeszcze w Departamencie Designu, większość glinianych prac dano Fredowi Hoadleyowi, który zdecydował się pozostać w Styling Center zamiast przejść do studia designu pod przewodnictwem MacPhersona.

    MacPherson nie chciał swoich nazwanych concept carów jako pokazowych samochodów. D-528 w chwili opuszczenia Styling Center nie był jeszcze przemianowany pomimo życzenia MacPhersona i był nadal podpisany jako D-528 (cyfra 528 oznaczała numer kolejnego projektu zaczętego w Departamencie Inżynierii). W Wydziale Pojazdów Specjalnych Macphersona został ukończony, jednakże był przerabiany kilka razy i nie był całkowicie kompletny w momencie rozwiązania studia designu w Dziale Pojazdów Specjalnych w roku 1958. Po rozwiązaniu Działu Pojazdów Specjalnych nadal dokonywano przy aucie przeróbek, Tył i przód zostały ponownie przerobione tym razem ostatecznie. Zainstalowano również słupki "A" i wewnetrzną ramę w celu lepszego podparcia dachu. (prawdopodobnie dlatego, że dach zaprojektowano pierwotnie w obecnej formie w celu sprawdzenia czterodrzwiowego nadwozia w wersji hardtop). Pierwszy taki dream car z takim nadwoziem się pojawił bowiem w roku 1956, jednakże prawdopodobnie wykonano to kilka miesięcy później po odejściu Speara do Działu Pojazdów Specjalnych).

    W momencie przechodzenia z Działu Designu do studia MacPhersona Spear nie wiedział w ogóle, że ostatni będzie zmuszony odejść z koncernu Forda z powodu swoich kłopotów zdrowotnych. Następca MacPhersona nie był tak entuzjastycznie nastawiony do faktu posiadania odrębnego studia designu w Dziale Inżynierii i z powodu kosztów zlikwidował studio, mając na uwadze także katastrofę Edsela, która miała wpływ na budżety wszystkich działów. W tym samym czasie George Walker nie podzielający idei posiadania przez każdy dział studia designu przeforsował w Komitecie Finansów Forda obcięcie wydatków studia designu w Dziale Pojazdów Specjalnych.

     Bez budżetu Spear był zmuszony zamknąć swój dział i zatrudnił się z powrotem z innymi projektantami i modelarzami w Styling Center. Kiedy Spear powrócił na pierwotne stanowisko, modele D-528 i D-526 stały w magazynie. Poprzez lata Spear był przekonany, że D-528 został zniszczony, ponieważ kiedy je zobaczył ostatnim razem, był nieukończony. D-528 zmieniał miejsce postoju co kilka miesięcy i prawie za każdym razem był "królikiem eksperymentalnym" dla jakiegoś mechanizmu lub urządzenia. Ponieważ D-528 był pierwotnie zaprojektowany bez słupków "A", szyba przednia pękała w czasie jazdy, zainstalowano słupki "A" w celu podparcia dachu od przodu, tak że można było nadal testować auto np. w celu sprawdzenia działania przednich foteli obrotowych.

    Model D-526 został później nazwany Cougar i zadebiutował w roku 1962. Nie podjęto żadnej decyzji w celu przerobienia D-528 na inny samochód pokazowy. Zimą roku 1962 albo wiosną 1963 modele D-526 i D-528 zostały wypożyczone do Hollywood w roli "statystów" w filmach. Po przywiezieniu D-528 do Kalifornii George Barris (ten sam, który później przerobił słynnego Lincolna Futura na Batmobile) przemalował auto i usunął literki D-528 zastępując je "Beldone" - imieniem wymyślonym w przez kogoś w Paramount Pictures. Barris posiadał kontakty w przemyśle filmowym i przekonał szefów Forda do dostarczania swoich dream carów na użytek filmu.

    Po raz pierwszy Beldone "grał" w roku 1964 w filmie Jerry'ego Lewisa zatytułowanym "Patsy". Do tego filmu wyposażono auto w mechanizm otwierania i zamykania drzwi, bagażnika i maski za pomocą radia. Auto stało w garażach Paramount Pictures i uczestniczyło w wielu filmach i programach telewizyjnych np. "The Duplicate Man" przeboju TV w roku 1964. Pokazał się także na chwilę w bardziej nam współczesnym filmie z roku 1985 - "Powrocie do przyszłości".

    W roku 1984, Bob Butts, właściciel przedsiębiorstwa przerabiającego auta na użytek filmowy, nabył auto od Barrisa, który wcześniej odkupił go od Paramount Pictures i po transakcji je ponownie przemalował. Podczas renowacji Butts odkrył VIN - numer tabliczki znamionowej wytłoczonej na ramie, jak się później okazało seryjnego modelu Mercury Monterey z 1953 z roku. Był to dowód, że D-528 był rzeczywiście dream carem ze stajni Forda. W roku 1995 Butts odsprzedał auto Gildii Restauratorów Samochodowych, grupie kanadyjskich inwestorów mających siedzibę w Ontario w Kanadzie. Tam też stoi teraz D-528. Gildia miała kłopoty ze znalezieniem właściwego gaźnika, tak żeby można było całkowicie domknąć maskę. Obecnie samochód jest całkowicie pełnosprawny. Kilka lat temu D-528 był perłą w koronie podczas prestiżowego zlotu starych samochodów w Meadowbrook w roku 1997.

  • beldone
  • beldonea
  • mercuryd528
  • mercuryd528a
  • mercuryd528b
  • mercuryd528c
  • outer1
  • outer2
  • outer3

Simple Image Gallery Extended

Leave a comment

Make sure you enter the (*) required information where indicated.Basic HTML code is allowed.

Interesting Websites